Eek the Cat
Eek was een huis tuin en keukenkat. Verkregen via kennissen. Mijn vriend wilde per se zo'n kat. En omdat ik mijn zin al had met Poehé had ik er vrede mee. Wat een draak van een beest zeg, zeker in ons eerste huis. Mevrouw deed overal haar behoefte, behalve op de kattenbak. Veel van onze nieuw aangeschafte spullen zijn gesneuveld door toedoen van Eek. Maar als je voor een dier kiest moet je er ook voor zorgen, ook als het niet zo loopt als je vooraf zou verwachten. Maar goed we hadden Poehé nog, een dame die wel was opgevoed. Uiteindelijk maakt het een enorm verschil of je een kitten na 8 weken bij de moeder laat vertrekken of pas na 13 weken. Het was dan ook Poehé die Eek op één of andere manier de kattenbak op dwong en en dan voor de ingang bleef zitten. Eek zat hierdoor een soort van opgesloten. Zodra ze haar behoefte had gedaan, dan liep Poehé weer weg. Heel apart.
Eek werd pas echt een gezellige kat na haar 4de jaar. Wij waren inmiddels verhuist naar een huis met een leuke tuin. De tuin had mijn vriend met gaas afgezet zodat de katten erin zouden blijven. Nou dat was aan Eek niet besteed. Die was gelijk pleite en terroriseerde elk andere kat in de straat. Zelfs de buurkat moest er aan geloven en nog wel in zijn eigen huis ook. Maar zoals altijd komen aan alle leuke dingen weer een eind. Eek kwam de koning van de buurt tegen en deze bracht onze Eek weer terug op aarde tussen alle normale katten. Deze ontmoeting werd goed in haar oren geknoopt of beter gezegd geknaagd. Er mist vanaf dat moment een stukje van Eek haar linker oor. Naar mate de jaren voorbij gingen werden Eek en Poehé hartsvriendinnen. Helaas heeft Poehé de verhuizing naar onze huidige woning niet meer meegemaakt.
Ons nieuwe huis was veel groter dan de vorige, ook de tuin. Eek vond het hier fantastisch. Ze was inmiddels dikkemik geworden met onze hond Chef. Met Kriebel had Eek niets en later ook met Boezel niet. Ze werden door Eek gedoogd, meer niet. Tijdens de herfstvakantie in 2009 zaten wij op de eerste dag net aan het eten, toen onze buurman belde met de mededeling dat Eek in de straat was aangereden. Dit bleek helaas het einde van Eek the Cat te zijn. Een zachtaardige dikkop met een zwabberende buik en altijd reagerend op haar naam.
Eek we missen jou nog altijd.