Bouncing Boezel van Huize Bokkepoot. De liefste moeder die je wensen kan
“Heb het er nu maar over met Arie en dan hoor ik het wel, doeg!….tuuttuuttuut….” De verbinding was verbroken. Grinnikend loop ik het huis binnen en manlief vraagt wat er zo lollig is. Ik leg hem uit dat mijn zus bedacht heeft dat één van haar kittens bij ons komt wonen. Haar prachtige gestipte Brit heeft een Blotched kitten gekregen, ze weet dat ik die leuk vind en duwt ieder bezoek het kleine poesje met zilver/zwart gestreepte pyjama in mijn handen. Natuurlijk vind ik haar dottig, maar ik heb twee katten een hond en een paard. Mij leek dat wel prima zo. Daarbij komt dat onze HTK-kat Eek niets met katten heeft, die zit daar heel niet op te wachten. En ons autistische Perzische tapijtje begint na 4 jaar eindelijk uit zijn schulp te kruipen, het is wel goed zo meld ik manlief. Wat er dan gebeurd zag ik echt niet aankomen. Manlief duwt de telefoon in mijn handen en zegt: “Bel je zus eens gauw op, die is voor ons! Dat is toch leuk. Zo een kleine pluizebol? Eek trekt haar hele leven al haar eigen plan, die past zich nu maar aan. En Kriebel gaat dit vast leuk vinden, hop bellen!” Ik heb even nodig om van deze schok te bekomen bel vervolgens mijn zus: “Haha, ik wist wel dat het zou lukken!!!” hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ze heeft het slim gespeeld, kan niet anders zeggen. En heel eerlijk, ik ben met beide voeten erin geluisd, maar tot op de dag van vandaag ben ik daar zeer content mee. En zo nam Boezel 8 jaar geleden haar intrede. Een vrolijk, speels en ondernemend kitten uit pittige lijnen. Daar konden we nog wel eens wat mee te stellen krijgen. Maar behalve dat ze Kriebel zijn weelderige haardos er stelselmatig uittrok als ze kittens had en hem opjoeg tot aan de zolder aan toe waar hij vervolgens pas af durfde te komen als hij zeker wist dat de heks in streepjes pyjama weer bekoeld was, kan ik verder helemaal niets slechts over haar vertellen. Sterker nog, Boez was een engel in kattenuitvoering. Onze kleine Bouncing Boezel werd langzaam groter, groot kan ik niet zeggen, want met amper 3,5 kg is het altijd een klein lief schattig dametje gebleven. Eenmaal volwassen en glansrijk door de APK gerold, hebben we haar uitgehuwelijkt met een kater uit het uiterste puntje in Zeeland. Een week duurde haar logeerpartijtje maar blijkbaar was het geen liefde op het eerste gezicht. We konden de hele toch dus nog eens dunnetjes overdoen. Gelukkig was die logeerpartij niet voor niets, drie prachtige kittens waren het resultaat.
Twee katertjes met streepjespyjama ala mama en één poesje met een gestippeld pakje. Ik wilde graag de grote gestreepte beer houden, die stippen vond ik maar niets. En fokken wilde ik hierna toch niet meer, eenmalig een nestje was leuk zat. Streep licht, streep donker en stip waren de bijnamen van Boezels trots. Vanaf de eerste seconde was ze op en top moeder en hield iedere handeling en beweging van ons en van haar kroost nauwlettend in de gaten. Je zag haar genieten, wat een geboren moedertje. Stip werd ziek, groeide niet meer en droogde langzaam uit. Terwijl ik Stip oppak om mee naar de dierenarts te gaan, legt Boezel een poot op mijn hand. Ze knijpt haar oogjes toe alsof ze wil zeggen: “Zorg goed voor haar, ik kan het niet alleen”. Een uurtje later ben ik weer thuis en Boezel geeft Stip een warm welkom door haar te omringen met haar voorpootjes en kop en zachte geluidjes, wat een mooi en verdrietig moment. Een mama-poes die de zwakke niet verstoot, maar ervoor vecht. Wetende dat ze het waarschijnlijk niet gaat halen, dat is toch heel sneu. Maar als Boez er voor wilde knokken, dan doe ik natuurlijk met haar mee. Vele Jantje lacht en Jantje huilt momenten en vele slapeloze nachten gingen er voorbij. Het kleine poesje met stippen wat ernstig leek op E.T. met haar kleine koppie en veels te grote ogen, ging langzaam toch op een katje lijken. Ze zou altijd een scharminkeltje blijven en vast niet oud worden, maar ze leefde, wat waren Boezel en ik happy met onze Stip. Haar bijnaam was intussen haar roepnaam geworden en we besloten dat ze ondanks haar stippenpakje lekker mocht blijven, dan maar geen grote beer met streepjespyjama. Stippen zijn eigenlijk best heel mooi was mijn conclusie, zelfs op een kitten die meer op een alien lijkt. Stip groeide tegen alle verwachtingen uit tot een prachtige Brit, maar met een handicap, namelijk dat ze door haar slechte start totaal de kattentaal niet spreekt. Maar met haar grote vriend Chef en haar steun en toeverlaat mama Boezel, vormde ze gezamenlijk kamp Zuid.
Kamp Noord, bestaande uit intussen vier Ragdolls, mag dan wel groter zijn, maar Zuid moest je toch nooit onderschatten met Boezel aan het roer. Het eenmalige nestje was een dom idee, zo een fantastische moederpoes, daar wil je toch heel graag nog een keertje volop van genieten.
Alleen de krolse periodes waarin ze niet gedekt mocht worden waren minder feestelijk. Om de week een compleet orkest waar de fanfare bij in het niets valt. De hormonen kwamen bijna letterlijk uit haar oren, waardoor de kale plekken spontaan op kwamen. Meestal bleef het beperkt tot wat kale oren, maar ook haar snuitje is eens compleet kaal geweest toen ze vast zat in een hormoon-bom. De zilveren haren op haar snuitje verdwenen en er kwamen zwarte voor terug. Alsof ze make-up had gebruikt en graag de gothic-stijl onder katten wilde promoten.
Boezel had humor, verstopte sokken door het hele huis en sleepte soms zelfs complete badlakens van de trap. Haar slaapplaatsen waren altijd uniek te noemen. Of het nu de vuurpot in de tuin was, het wasrek op zolder of de sokkenmand in de kast, zolang het niet voor katten bedoeld was, dan het de interesse van Boezel zeker gewekt.
Mijn vriendin haar zoontje noemde haar altijd liefkozend Mama-Poes, hun hebben namelijk twee kittens van haar en hij weet dat Boezel de moeder is. Hij herkent haar aan hetzelfde suffe karakter, want Boezel vind het net als haar kittens, prima als deze schattige peuter haar staart gebruikt als handvat. Mama-Poes is exact de mooie titel die hoort bij Boezel. Niet alleen voor haar eigen kittens, ook de Ragdolletjes konden altijd op haar rekenen. Boezel was geen vechter maar wist akkefietjes altijd netjes op te lossen. Stip heeft wat in de clinch gelegen met kamp Noord, maar Mama-Poes was er altijd om haar te helpen. Nog net zo zorgzaam als 6,5 jaar geleden stond ze altijd klaar voor haar Stippie. De laatste maanden werd Stip ineen stoer en zelfstandig, we snapten er niets van. Ze mistte haar vriend Chef, maar toch leek ze steeds meer voor zichzelf op te komen, hoe kon dat nou zo ineens?
En toen werd Boezel kreupel, dat werd een rondje dierenarts. Daar aangekomen bleek ze koorts te hebben, vreemd. Het dokteren begon in Maart en in Mei hadden we nog de oorzaak niet te pakken. Alle gezondheidsonderzoeken liet Boezel vriendelijk als altijd over zich heen komen. Daar hoefde geen assistente aan te pas te komen. Ik leg haar neer voor een echo en zelfs voor puncties en de dierenarts kan zijn werk doen. Kleine dappere dodo. Alle onderzoeken, medicatie en diëten ten spijt, ze blijft koorts houden en blijft vermageren. En dan komt vorige week het moment dat ze eindelijk koortsvrij is, gelukkig, zou het dan toch goed komen? Ze vreet als een dijker,
daar ligt het niet aan. Het sprankje hoop wat ik aardig kwijt was komt terug. Maar vrijdag gaat het mis, heel erg mis. Ze staat te wankelen op haar achterpootjes, ik zie haar verdwaasd om zich heen kijken. Huilend pak ik mijn meisje op en hou haar tegen me aan. Spinnend van de pijn legt ze haar kopje tegen mij aan. Alsof het mijn eigen pijn is, zo raakt het mij om mijn Boezeltje zo te zien. Intussen bel ik Arie op dat ik haar weg ga brengen, dit kan zo niet. Snel haal ik Joey uit zijn bed zodat hij afscheid kan nemen van onze liefste Mama-Poes. En daar staan we dan, met zijn drieën, intens verdrietig, weten wat er komen gaat.
Haar situatie verslechterd met de minuut. We scheuren met een noodvaart naar de arts om haar zo snel mogelijk uit deze ellende te verlossen. Ze ligt apathisch in mijn armen en ik kan het niet geloven. Mijn Boezepoes, 8 jaar pas, nooit ziek geweest en dan dit…. Machteloos en compleet uit het lood doe ik mijn verhaal. Mijn mooie meisje is veranderd in een gratenpakhuis met een bontvelletje waardoor het nog iets lijkt. Maar er is werkelijk niets van haar over. Met een brok in mijn keel geef ik haar nog één keer een zoen op haar bol en dan laten we haar gaan…..
Stip heeft geweten dat haar Mama-Poes ziek was. Haar karakterverandering was geen toeval, het was bittere noodzaak. Vlak voordat Boezel instortte, heeft Stippie haar nog gedag gezegd. Een lik over Boezels vacht als een vaarwel en dat was het dan.
Kamp Zuid heeft alleen Stip nog over. Maar Lieve Boezepoes, maak je geen zorgen. We zullen extra goed voor je meisje zorgen nu jij er niet meer bent.
Weet dat ik trots op je ben allerliefste Mama-Poes. Trots en blij voor al het geluk wat je ons hebt gegeven. Trots op je prachtige karakter. Trots dat je zoveel kleine Boezeltjes ter wereld hebt gebracht die stuk voor stuk jou geweldige karakter hebben gekregen. Trots dat je hiermee veel mensen ook zo gelukkig hebt gemaakt. Trots dat je voortleeft in Stip en al haar broers en zussen. Trots dat je hier in de Cattery altijd de rots in de branding bent geweest. Trots omdat je mijn mooie meisje in streepjespyjama was. En in en in
verdrietig dat het genieten maar 8 jaar heeft mogen duren…. Jemig meisje, wat ga ik je enorm missen….
Twee katertjes met streepjespyjama ala mama en één poesje met een gestippeld pakje. Ik wilde graag de grote gestreepte beer houden, die stippen vond ik maar niets. En fokken wilde ik hierna toch niet meer, eenmalig een nestje was leuk zat. Streep licht, streep donker en stip waren de bijnamen van Boezels trots. Vanaf de eerste seconde was ze op en top moeder en hield iedere handeling en beweging van ons en van haar kroost nauwlettend in de gaten. Je zag haar genieten, wat een geboren moedertje. Stip werd ziek, groeide niet meer en droogde langzaam uit. Terwijl ik Stip oppak om mee naar de dierenarts te gaan, legt Boezel een poot op mijn hand. Ze knijpt haar oogjes toe alsof ze wil zeggen: “Zorg goed voor haar, ik kan het niet alleen”. Een uurtje later ben ik weer thuis en Boezel geeft Stip een warm welkom door haar te omringen met haar voorpootjes en kop en zachte geluidjes, wat een mooi en verdrietig moment. Een mama-poes die de zwakke niet verstoot, maar ervoor vecht. Wetende dat ze het waarschijnlijk niet gaat halen, dat is toch heel sneu. Maar als Boez er voor wilde knokken, dan doe ik natuurlijk met haar mee. Vele Jantje lacht en Jantje huilt momenten en vele slapeloze nachten gingen er voorbij. Het kleine poesje met stippen wat ernstig leek op E.T. met haar kleine koppie en veels te grote ogen, ging langzaam toch op een katje lijken. Ze zou altijd een scharminkeltje blijven en vast niet oud worden, maar ze leefde, wat waren Boezel en ik happy met onze Stip. Haar bijnaam was intussen haar roepnaam geworden en we besloten dat ze ondanks haar stippenpakje lekker mocht blijven, dan maar geen grote beer met streepjespyjama. Stippen zijn eigenlijk best heel mooi was mijn conclusie, zelfs op een kitten die meer op een alien lijkt. Stip groeide tegen alle verwachtingen uit tot een prachtige Brit, maar met een handicap, namelijk dat ze door haar slechte start totaal de kattentaal niet spreekt. Maar met haar grote vriend Chef en haar steun en toeverlaat mama Boezel, vormde ze gezamenlijk kamp Zuid.
Kamp Noord, bestaande uit intussen vier Ragdolls, mag dan wel groter zijn, maar Zuid moest je toch nooit onderschatten met Boezel aan het roer. Het eenmalige nestje was een dom idee, zo een fantastische moederpoes, daar wil je toch heel graag nog een keertje volop van genieten.
Alleen de krolse periodes waarin ze niet gedekt mocht worden waren minder feestelijk. Om de week een compleet orkest waar de fanfare bij in het niets valt. De hormonen kwamen bijna letterlijk uit haar oren, waardoor de kale plekken spontaan op kwamen. Meestal bleef het beperkt tot wat kale oren, maar ook haar snuitje is eens compleet kaal geweest toen ze vast zat in een hormoon-bom. De zilveren haren op haar snuitje verdwenen en er kwamen zwarte voor terug. Alsof ze make-up had gebruikt en graag de gothic-stijl onder katten wilde promoten.
Boezel had humor, verstopte sokken door het hele huis en sleepte soms zelfs complete badlakens van de trap. Haar slaapplaatsen waren altijd uniek te noemen. Of het nu de vuurpot in de tuin was, het wasrek op zolder of de sokkenmand in de kast, zolang het niet voor katten bedoeld was, dan het de interesse van Boezel zeker gewekt.
Mijn vriendin haar zoontje noemde haar altijd liefkozend Mama-Poes, hun hebben namelijk twee kittens van haar en hij weet dat Boezel de moeder is. Hij herkent haar aan hetzelfde suffe karakter, want Boezel vind het net als haar kittens, prima als deze schattige peuter haar staart gebruikt als handvat. Mama-Poes is exact de mooie titel die hoort bij Boezel. Niet alleen voor haar eigen kittens, ook de Ragdolletjes konden altijd op haar rekenen. Boezel was geen vechter maar wist akkefietjes altijd netjes op te lossen. Stip heeft wat in de clinch gelegen met kamp Noord, maar Mama-Poes was er altijd om haar te helpen. Nog net zo zorgzaam als 6,5 jaar geleden stond ze altijd klaar voor haar Stippie. De laatste maanden werd Stip ineen stoer en zelfstandig, we snapten er niets van. Ze mistte haar vriend Chef, maar toch leek ze steeds meer voor zichzelf op te komen, hoe kon dat nou zo ineens?
En toen werd Boezel kreupel, dat werd een rondje dierenarts. Daar aangekomen bleek ze koorts te hebben, vreemd. Het dokteren begon in Maart en in Mei hadden we nog de oorzaak niet te pakken. Alle gezondheidsonderzoeken liet Boezel vriendelijk als altijd over zich heen komen. Daar hoefde geen assistente aan te pas te komen. Ik leg haar neer voor een echo en zelfs voor puncties en de dierenarts kan zijn werk doen. Kleine dappere dodo. Alle onderzoeken, medicatie en diëten ten spijt, ze blijft koorts houden en blijft vermageren. En dan komt vorige week het moment dat ze eindelijk koortsvrij is, gelukkig, zou het dan toch goed komen? Ze vreet als een dijker,
daar ligt het niet aan. Het sprankje hoop wat ik aardig kwijt was komt terug. Maar vrijdag gaat het mis, heel erg mis. Ze staat te wankelen op haar achterpootjes, ik zie haar verdwaasd om zich heen kijken. Huilend pak ik mijn meisje op en hou haar tegen me aan. Spinnend van de pijn legt ze haar kopje tegen mij aan. Alsof het mijn eigen pijn is, zo raakt het mij om mijn Boezeltje zo te zien. Intussen bel ik Arie op dat ik haar weg ga brengen, dit kan zo niet. Snel haal ik Joey uit zijn bed zodat hij afscheid kan nemen van onze liefste Mama-Poes. En daar staan we dan, met zijn drieën, intens verdrietig, weten wat er komen gaat.
Haar situatie verslechterd met de minuut. We scheuren met een noodvaart naar de arts om haar zo snel mogelijk uit deze ellende te verlossen. Ze ligt apathisch in mijn armen en ik kan het niet geloven. Mijn Boezepoes, 8 jaar pas, nooit ziek geweest en dan dit…. Machteloos en compleet uit het lood doe ik mijn verhaal. Mijn mooie meisje is veranderd in een gratenpakhuis met een bontvelletje waardoor het nog iets lijkt. Maar er is werkelijk niets van haar over. Met een brok in mijn keel geef ik haar nog één keer een zoen op haar bol en dan laten we haar gaan…..
Stip heeft geweten dat haar Mama-Poes ziek was. Haar karakterverandering was geen toeval, het was bittere noodzaak. Vlak voordat Boezel instortte, heeft Stippie haar nog gedag gezegd. Een lik over Boezels vacht als een vaarwel en dat was het dan.
Kamp Zuid heeft alleen Stip nog over. Maar Lieve Boezepoes, maak je geen zorgen. We zullen extra goed voor je meisje zorgen nu jij er niet meer bent.
Weet dat ik trots op je ben allerliefste Mama-Poes. Trots en blij voor al het geluk wat je ons hebt gegeven. Trots op je prachtige karakter. Trots dat je zoveel kleine Boezeltjes ter wereld hebt gebracht die stuk voor stuk jou geweldige karakter hebben gekregen. Trots dat je hiermee veel mensen ook zo gelukkig hebt gemaakt. Trots dat je voortleeft in Stip en al haar broers en zussen. Trots dat je hier in de Cattery altijd de rots in de branding bent geweest. Trots omdat je mijn mooie meisje in streepjespyjama was. En in en in
verdrietig dat het genieten maar 8 jaar heeft mogen duren…. Jemig meisje, wat ga ik je enorm missen….