Boots
Boots is onze nieuwste aanwinst, een prachtige Flatcoated Retriever pup. Ook over Boots heb ik een blog geschreven welke goed omschrijft hoe de eerste dagen met Boots eruit zagen. Intussen voelt hij zich hier al helemaal thuis en begint al uit te groeien tot een heerlijke eigenwijze pup, hij past dus prima bij het gezin.
Boezel was gisteren jarig en wat geef je nou aan een mama-poes die alles al
heeft? Juist, een puppy! Persoonlijk vind ik Boezel wel wat ondankbaar, want ik
kan nou niet zeggen dat ze enorm enthousiast heeft gereageerd op deze verrassing,
maar wellicht komt dat nog.
Zelf zijn we wel degelijk enorm blij met onze vrolijke noot genaamd Boots. Die
smile op alle drie onze gezichten zijn er voorlopig niet af te krijgen. Zelfs
mijn nachtelijke avontuur om 3 uur 's nachts kan daar geen verandering in
brengen. Gehuld in badjas en gewapend met een stukje hondenworst stond ik daar
in mijn tuin ons puppy uitvoerig te belonen voor die knappe plas in de tuin.
Gelukkig waren er geen buren wakker rond dat tijdstip, die hadden vast de GGZ op
mij afgestuurd. maar Boots had het begrepen, die hobbelde vol trots weer achter
mij aan naar binnen om nog twee uurtjes bovenop zijn snuggle-puppy te slapen.
Persoonlijk ben ik nogal gehecht aan mijn nachtrust en kan nachtelijke taferelen
nooit zo waarderen. Maar Boots heeft het zo knap gedaan de eerste dag, dat het
hem vergeven is dat we het nu even met wat minder uurtjes slaap moeten doen.
Boots past trouwens enorm goed bij ons gezin. Als die het ergens niet mee eens
is kan die een hoop herrie maken. Werkt dit niet, gaat hij over op mopperen. Nog
steeds geen resultaat, dan verzet hij zijn zinnen en gaat slapen. Of eten als
dat tot de mogelijkheden behoort, heerlijk om er nog een Bourgondiër in huis bij
te hebben die onze taal nu al aardig lijkt te begrijpen.
Zijn eerste autorit gisteren kon hij niet waarderen, dit hebben onze oren goed
begrepen. Aangezien we toch naar huis moesten, had zijn gejodel weinig nut.
Jodelen ging over in mopperen, dat geluid is te schattig! Aangezien schattig
zijn op dat moment helemaal niet de doelstelling was van Boots, gaf hij het op
en ging slapen.
Eenmaal thuis aangekomen maakte hij direct dankbaar gebruik van de pitstop in de
tuin. Wat een knappe hond en wat een geweldige fokker die ons puppekind al zo
goed heeft geleerd dat het toilet buiten staat.
Na de pitstop lekker naar binnen waar het jonge grut, Rebel en Beetle, direct
kennis kwamen maken. Boots is niet bepaald op zijn achterhoofd gevallen. Weet
instinctief dat grappen uithalen met katten die flink in de meerderheid zijn, je
wel eens duur kunnen komen te staan. Geen idee van wie hij deze wijze levensles
heeft meegekregen, maar zijn negeer-modus werkt geweldig. Af en toe komt er een
kat poolshoogte nemen, Boots draait stug zijn kop de andere kant op en voorkomt
zo de confrontatie. Slim, want ga je deze wel aan met onze arrogante
pluizebollen, dan is 1 ding zeker, de pluizebollen verliezen niet. Waar Boots
nog wel iets meer rekening mee moet houden is dat je de katten overal kunt tegen
komen, dus ook waar je ze niet verwacht. Zo stak hij zijn hoofd onderin een
krabpaal, niet wetende dat uitgerekend Queen Spoffer daar haar intrede had
genomen. Een pets van een wollige voet op zijn snuit was het resultaat en de
koningin heeft direct duidelijk gemaakt dat je met haar niet moet spotten, ook
niet per ongeluk.
Puppybezoek is welkom, Boots vind het prima maar trekt zich er erg weinig van
aan. Slaapt heerlijk door op onze voeten en zet de negeer-modus die hij naar de
katten heeft aan gezet, gerust door naar de visite. Zelfs Sky, de Bullmastiff
pup van mijn zwager en schoonzus heeft heel wat moeite moeten doen om hem uit
zijn schoonheidsslaapje te halen. toen dit eenmaal gelukt was, had Sky wel even
spijt dat ze hem geactiveerd had. Sky mag dan wel 2x zo zwaar zijn, Boots liet
wel even duidelijk merken dat hij een hele stoere kerel kan zijn. Uiteindelijk
huppelde ze als twee herten met de lente in de bol door het huis, die twee gaan
samen vast en zeker nog vele mooie verhalen opleveren.
Aan het riempje lopen doet Boots alsof die nooit anders gedaan heeft. De
vrolijke noot loopt gezellig mee te huppelen. Als een volleert
in-de-weg-loop-hond baant hij zich een weg door de grote mensen wereld, slingert
tussen onze benen door en heeft zich totaal geen besef dat die Michel
Jackson-moves niet zijn om hem te entertainen, maar pure noodzaak om zijn grote
kleine voeten te sparen.
In huis voelt hij zich voorin het huis helemaal de bink, in de tuin evenzo.
Alleen achterin het huis vertrouwd hij het voor geen meter. Ongetwijfeld heeft
dit te maken met de aanvaring met onze koningin. Joey wist het mooi te
verwoorden. Boots leeft in de Freggle-grot. Om de storthoop (de tuin) te
bereiken moet je eerst door het levensgevaarlijke terrein van de griezels (de
katten). Geweldige metafoor en altijd mooi om weer even terug te denken aan mijn
oude pony Freggle waarmee ik 20 jaar lang de mafste avonturen heb beleefd.
Terwijl ik hier met mijn voeten op tafel zit te schrijven, ligt Boots onder mijn
benen, strak tegen de bank aan. Precies zoals Chef altijd graag lag en hoe vaak
heb ik niet mijn voeten op Chef geparkeerd omdat ik dan vergeten was dat hij
daar lag. De eerste vergelijking tussen Chef en Boots is bij deze gemaakt, er
zullen er vast nog vele komen. Niet omdat Boots Chef komt vervangen, welnee, met
de beste wil van de wereld zou dat nog niet lukken. Maar door herinneringen op
te halen blijft Chef altijd een beetje bij ons. Intussen geniet ik volop van ons
mooie kleine puppekind, mijn nieuwe geluk op pootjes.
Boezel was gisteren jarig en wat geef je nou aan een mama-poes die alles al
heeft? Juist, een puppy! Persoonlijk vind ik Boezel wel wat ondankbaar, want ik
kan nou niet zeggen dat ze enorm enthousiast heeft gereageerd op deze verrassing,
maar wellicht komt dat nog.
Zelf zijn we wel degelijk enorm blij met onze vrolijke noot genaamd Boots. Die
smile op alle drie onze gezichten zijn er voorlopig niet af te krijgen. Zelfs
mijn nachtelijke avontuur om 3 uur 's nachts kan daar geen verandering in
brengen. Gehuld in badjas en gewapend met een stukje hondenworst stond ik daar
in mijn tuin ons puppy uitvoerig te belonen voor die knappe plas in de tuin.
Gelukkig waren er geen buren wakker rond dat tijdstip, die hadden vast de GGZ op
mij afgestuurd. maar Boots had het begrepen, die hobbelde vol trots weer achter
mij aan naar binnen om nog twee uurtjes bovenop zijn snuggle-puppy te slapen.
Persoonlijk ben ik nogal gehecht aan mijn nachtrust en kan nachtelijke taferelen
nooit zo waarderen. Maar Boots heeft het zo knap gedaan de eerste dag, dat het
hem vergeven is dat we het nu even met wat minder uurtjes slaap moeten doen.
Boots past trouwens enorm goed bij ons gezin. Als die het ergens niet mee eens
is kan die een hoop herrie maken. Werkt dit niet, gaat hij over op mopperen. Nog
steeds geen resultaat, dan verzet hij zijn zinnen en gaat slapen. Of eten als
dat tot de mogelijkheden behoort, heerlijk om er nog een Bourgondiër in huis bij
te hebben die onze taal nu al aardig lijkt te begrijpen.
Zijn eerste autorit gisteren kon hij niet waarderen, dit hebben onze oren goed
begrepen. Aangezien we toch naar huis moesten, had zijn gejodel weinig nut.
Jodelen ging over in mopperen, dat geluid is te schattig! Aangezien schattig
zijn op dat moment helemaal niet de doelstelling was van Boots, gaf hij het op
en ging slapen.
Eenmaal thuis aangekomen maakte hij direct dankbaar gebruik van de pitstop in de
tuin. Wat een knappe hond en wat een geweldige fokker die ons puppekind al zo
goed heeft geleerd dat het toilet buiten staat.
Na de pitstop lekker naar binnen waar het jonge grut, Rebel en Beetle, direct
kennis kwamen maken. Boots is niet bepaald op zijn achterhoofd gevallen. Weet
instinctief dat grappen uithalen met katten die flink in de meerderheid zijn, je
wel eens duur kunnen komen te staan. Geen idee van wie hij deze wijze levensles
heeft meegekregen, maar zijn negeer-modus werkt geweldig. Af en toe komt er een
kat poolshoogte nemen, Boots draait stug zijn kop de andere kant op en voorkomt
zo de confrontatie. Slim, want ga je deze wel aan met onze arrogante
pluizebollen, dan is 1 ding zeker, de pluizebollen verliezen niet. Waar Boots
nog wel iets meer rekening mee moet houden is dat je de katten overal kunt tegen
komen, dus ook waar je ze niet verwacht. Zo stak hij zijn hoofd onderin een
krabpaal, niet wetende dat uitgerekend Queen Spoffer daar haar intrede had
genomen. Een pets van een wollige voet op zijn snuit was het resultaat en de
koningin heeft direct duidelijk gemaakt dat je met haar niet moet spotten, ook
niet per ongeluk.
Puppybezoek is welkom, Boots vind het prima maar trekt zich er erg weinig van
aan. Slaapt heerlijk door op onze voeten en zet de negeer-modus die hij naar de
katten heeft aan gezet, gerust door naar de visite. Zelfs Sky, de Bullmastiff
pup van mijn zwager en schoonzus heeft heel wat moeite moeten doen om hem uit
zijn schoonheidsslaapje te halen. toen dit eenmaal gelukt was, had Sky wel even
spijt dat ze hem geactiveerd had. Sky mag dan wel 2x zo zwaar zijn, Boots liet
wel even duidelijk merken dat hij een hele stoere kerel kan zijn. Uiteindelijk
huppelde ze als twee herten met de lente in de bol door het huis, die twee gaan
samen vast en zeker nog vele mooie verhalen opleveren.
Aan het riempje lopen doet Boots alsof die nooit anders gedaan heeft. De
vrolijke noot loopt gezellig mee te huppelen. Als een volleert
in-de-weg-loop-hond baant hij zich een weg door de grote mensen wereld, slingert
tussen onze benen door en heeft zich totaal geen besef dat die Michel
Jackson-moves niet zijn om hem te entertainen, maar pure noodzaak om zijn grote
kleine voeten te sparen.
In huis voelt hij zich voorin het huis helemaal de bink, in de tuin evenzo.
Alleen achterin het huis vertrouwd hij het voor geen meter. Ongetwijfeld heeft
dit te maken met de aanvaring met onze koningin. Joey wist het mooi te
verwoorden. Boots leeft in de Freggle-grot. Om de storthoop (de tuin) te
bereiken moet je eerst door het levensgevaarlijke terrein van de griezels (de
katten). Geweldige metafoor en altijd mooi om weer even terug te denken aan mijn
oude pony Freggle waarmee ik 20 jaar lang de mafste avonturen heb beleefd.
Terwijl ik hier met mijn voeten op tafel zit te schrijven, ligt Boots onder mijn
benen, strak tegen de bank aan. Precies zoals Chef altijd graag lag en hoe vaak
heb ik niet mijn voeten op Chef geparkeerd omdat ik dan vergeten was dat hij
daar lag. De eerste vergelijking tussen Chef en Boots is bij deze gemaakt, er
zullen er vast nog vele komen. Niet omdat Boots Chef komt vervangen, welnee, met
de beste wil van de wereld zou dat nog niet lukken. Maar door herinneringen op
te halen blijft Chef altijd een beetje bij ons. Intussen geniet ik volop van ons
mooie kleine puppekind, mijn nieuwe geluk op pootjes.