Archie One Happy Family Kriebel
“WAT KAN NOU TOCH DE REDEN ZIJN DAT JE DIE KAT NIET MEENEEMT?!”Dat waren de woorden van manlief toen we 13 jaar geleden onderweg waren naar een cattery en ik niet uitgekakeld raakte over het dottige Perzische kittentje. Maar ik bleef praten in termen als “stel dat die er komt en als we hem kopen dan….”
Ik dacht namelijk dat ik een zeer verstandig mens was geworden en bij een fout adres kocht ik natuurlijk geen kat…. Eenmaal aangekomen bij het adres en kennis gemaakt te hebben met Ma Flodder in eigen persoon, sloegen we de thee maar af. Joey plukte intussen een kaal geschoren Pers van de grond en ik bedacht me dat hij gelukkig de meeste entingen al had gekregen. Ma Flodder roept verbouwereerd: “wat doet die nou?!” Waarop ik mijn blik van de krabmeubels die ooit een bankstel moesten voorstellen van schrik direct richt op Joey. ” O mag die ze niet optillen?” “Ja wel hoor maar meestal zijn ze nogal schuw en zeker bij kinderen. ”
Tja, Joey en dieren, dat zit wel snor. Ik maakte mij meer druk over hoe ik kon voorkomen dat hij hier iets te drinken zou aannemen of erger nog, zijn vingers in zijn mond zou steken.
Terwijl ik in mijn hoofd 100 keer zeg dat we weer gaan, krijg ik intussen het kitten in mijn handen gedrukt waarop ik op de foto al verliefd was geworden. Ik probeer mijzelf nog steeds te vertellen dat dit niet oké is terwijl Ma
FLODDER VRAAGT: “EN, WIL JE HEM KOPEN?!”Ik hoor mijzelf denken Nee Nee Nee maar daarentegen zeg ik dat ik hem graag wil hebben. Intussen kijk ik vol walging toe hoe ze daar met haar zwarte voeten te midden van de dieren staat en met een pollepel het vlees op de vloer kwakt. Tig kaalgeschoren Perzen komen uit alle hoeken en gaten om het van de vloer te schrapen.
“Jullie willen hem dus hebben, wacht even hoor.” En daar komt de keuringscommissie binnen. Twee grote Chowchows besnuffelen ons van top tot teen. Joey staat op, loopt naar ze toe, ploft met zijn pamperkont ertussen en zit te genieten van die beren die hem compleet onder kwijlen. Lang leve de snoetenpoetsers.
“Jullie mogen hem kopen” was de reactie en zo gingen we met kitten de deur uit. Ma Flodder tikt mij op de schouder en zegt: ” die zoon van jullie, die heeft een bijzondere inborst. Daar moet je zuinig op zijn. ” Wat een bijzonder moment met een bijzonder mens, die zo gelijk bleek te hebben. Joey zijn autisme had toen nog geen naam, maar zij had het wel gezien.
En zo gingen we met een zeer bijzondere nieuwe huisgenoot richting huis.
” Ik krijg al jeuk als ik naar hem kijk.” Manlief moest nog even wennen aan al die haren en zo was direct zijn naam geboren: Kriebel.
KRIEBEL HEEFT WEKEN OP ZOLDER GELEEFD, ZO SCHUW WAS HIJ.Maar het tenen-jaag-spel waar Ma Flodder het over had, die durfde hij in het donker toch wel even op ons los te laten. Kriebel werd steeds dapperder en kwam steeds meer beneden. Na 3 jaar durfde hij zelfs met visite beneden te zijn en na 6 jaar was hij de grootste allemansvriend die je kunt bedenken. In zijn bange periode maakte hij voor 1 iemand altijd een uitzondering.
Voor haar vloog hij niet naar boven, maar kwam hij juist expres naar beneden. iets wat nooit onopgemerkt bleef, want Kriebel maakte op de trap nog meer herrie dan een boer op klompen. De buurman is tijdens onze afwezigheid ooit het huis wezen checken op ongenode gasten die hij op de trap hoorde, dit bleek Kriebel te zijn, maar dat terzijde.
Kwamen we thuis na een avondje uit en Esther had op Joey gepast, dan troffen we ze samen aan op de bank met hun gezamenlijke dekentje, Jut en Jul.
Een lievere kat dan Kriebel kun je niet bedenken. behalve voor vlinders, die vermoorde hij op zeer sadistische wijze. Wie er naast ons huis een vlinderstruik heeft gepland kan bij onze katten niet meer stuk, maar hun levensduur is gemiddeld niet heel lang.
EEN ECHTE VREEMDE SNUITER MET EEN HEEL APART KARAKTER.Lief voor alles en iedereen. Ondanks dat hij vroeg “geholpen” is, had hij toch zo zijn onderonsjes met Boezel. Altijd op het hoogste plateau in de tuin, zodat de hele buurt kon mee genieten. Totdat Boez krols werd, dan bleef hij angstvallig uit de buurt, ergens was het kwartje dus niet helemaal goed gevallen.
Kriebel had 1 heel groot nadeel en dat was zijn slechte gezondheid. Hij is mijn duurste en ook laatste Perzische tapijtje ooit. Hoe lief, leuk en schattig hij ook was. Geef mij maar katten met een snuit i.p.v. het profiel alsof die tijdens een sprint te laat heeft geremd. Ik had hem nooit willen missen, mijn lieve knuffelkater die altijd heerlijk op de leuning naast mij lag, bij voorkeur als de vermoorde onschuld boven op de voor ons dan onvindbare afstandsbediening.
MAAR HELAAS MOETEN WE TOCH ZONDER HEM VERDER. HIJ LEEFDE AL EEN TIJDJE IN RESERVE TIJD.Zware pancreatitis heeft hij overleefd. Maar toch bleef het altijd tobben met zijn gezondheid. Al een flinke periode liep hij rond met peentjeshaar en overgewicht door de prednison. Maar zolang het nog leuk was voor hem, mocht hij blijven. Helaas nam de benauwdheid de overhand en konden de prednison en zware antibiotica hem niet meer helpen. Zoals we bijna 14 jaar geleden in zeer korte tijd afscheid namen van onze Stafford Radja en Pers Poehé, zo gingen nu onze Stafford Chef en Pers Kriebel vlak achter elkaar. Zo stonden we na 3 weken opnieuw bij het dierencrematorium. Natuurlijk wil je dit niet, afscheid nemen is altijd rot. Maar als het leven leiden wordt, dan is de dood een zegen.
Zoals het crematorium het zo mooi omschreef: achter de tranen schuilen de mooiste herinneringen.
TRANEN ZIJN ER ZEKER, DAAROM WIL IK JE BEDANKEN LIEVE KRIEB, WANT DAT BETEKENT DAT ER OOK HEEL VEEL MOOIE HERINNERINGEN ZIJN EN DIE ZAL IK KOESTEREN.
EN ALS JE DAARBOVEN CHEF ZIJN OREN EEN UITGEBREIDE POETSBEURT GEEFT, GEEF HEM DAN NAMENS MIJ EEN DIKKE KUS OP ZIJN BOL. SLAAP LEKKER LIEVE LUILAK, IK GA JE MISSEN. XX
Ik dacht namelijk dat ik een zeer verstandig mens was geworden en bij een fout adres kocht ik natuurlijk geen kat…. Eenmaal aangekomen bij het adres en kennis gemaakt te hebben met Ma Flodder in eigen persoon, sloegen we de thee maar af. Joey plukte intussen een kaal geschoren Pers van de grond en ik bedacht me dat hij gelukkig de meeste entingen al had gekregen. Ma Flodder roept verbouwereerd: “wat doet die nou?!” Waarop ik mijn blik van de krabmeubels die ooit een bankstel moesten voorstellen van schrik direct richt op Joey. ” O mag die ze niet optillen?” “Ja wel hoor maar meestal zijn ze nogal schuw en zeker bij kinderen. ”
Tja, Joey en dieren, dat zit wel snor. Ik maakte mij meer druk over hoe ik kon voorkomen dat hij hier iets te drinken zou aannemen of erger nog, zijn vingers in zijn mond zou steken.
Terwijl ik in mijn hoofd 100 keer zeg dat we weer gaan, krijg ik intussen het kitten in mijn handen gedrukt waarop ik op de foto al verliefd was geworden. Ik probeer mijzelf nog steeds te vertellen dat dit niet oké is terwijl Ma
FLODDER VRAAGT: “EN, WIL JE HEM KOPEN?!”Ik hoor mijzelf denken Nee Nee Nee maar daarentegen zeg ik dat ik hem graag wil hebben. Intussen kijk ik vol walging toe hoe ze daar met haar zwarte voeten te midden van de dieren staat en met een pollepel het vlees op de vloer kwakt. Tig kaalgeschoren Perzen komen uit alle hoeken en gaten om het van de vloer te schrapen.
“Jullie willen hem dus hebben, wacht even hoor.” En daar komt de keuringscommissie binnen. Twee grote Chowchows besnuffelen ons van top tot teen. Joey staat op, loopt naar ze toe, ploft met zijn pamperkont ertussen en zit te genieten van die beren die hem compleet onder kwijlen. Lang leve de snoetenpoetsers.
“Jullie mogen hem kopen” was de reactie en zo gingen we met kitten de deur uit. Ma Flodder tikt mij op de schouder en zegt: ” die zoon van jullie, die heeft een bijzondere inborst. Daar moet je zuinig op zijn. ” Wat een bijzonder moment met een bijzonder mens, die zo gelijk bleek te hebben. Joey zijn autisme had toen nog geen naam, maar zij had het wel gezien.
En zo gingen we met een zeer bijzondere nieuwe huisgenoot richting huis.
” Ik krijg al jeuk als ik naar hem kijk.” Manlief moest nog even wennen aan al die haren en zo was direct zijn naam geboren: Kriebel.
KRIEBEL HEEFT WEKEN OP ZOLDER GELEEFD, ZO SCHUW WAS HIJ.Maar het tenen-jaag-spel waar Ma Flodder het over had, die durfde hij in het donker toch wel even op ons los te laten. Kriebel werd steeds dapperder en kwam steeds meer beneden. Na 3 jaar durfde hij zelfs met visite beneden te zijn en na 6 jaar was hij de grootste allemansvriend die je kunt bedenken. In zijn bange periode maakte hij voor 1 iemand altijd een uitzondering.
Voor haar vloog hij niet naar boven, maar kwam hij juist expres naar beneden. iets wat nooit onopgemerkt bleef, want Kriebel maakte op de trap nog meer herrie dan een boer op klompen. De buurman is tijdens onze afwezigheid ooit het huis wezen checken op ongenode gasten die hij op de trap hoorde, dit bleek Kriebel te zijn, maar dat terzijde.
Kwamen we thuis na een avondje uit en Esther had op Joey gepast, dan troffen we ze samen aan op de bank met hun gezamenlijke dekentje, Jut en Jul.
Een lievere kat dan Kriebel kun je niet bedenken. behalve voor vlinders, die vermoorde hij op zeer sadistische wijze. Wie er naast ons huis een vlinderstruik heeft gepland kan bij onze katten niet meer stuk, maar hun levensduur is gemiddeld niet heel lang.
EEN ECHTE VREEMDE SNUITER MET EEN HEEL APART KARAKTER.Lief voor alles en iedereen. Ondanks dat hij vroeg “geholpen” is, had hij toch zo zijn onderonsjes met Boezel. Altijd op het hoogste plateau in de tuin, zodat de hele buurt kon mee genieten. Totdat Boez krols werd, dan bleef hij angstvallig uit de buurt, ergens was het kwartje dus niet helemaal goed gevallen.
Kriebel had 1 heel groot nadeel en dat was zijn slechte gezondheid. Hij is mijn duurste en ook laatste Perzische tapijtje ooit. Hoe lief, leuk en schattig hij ook was. Geef mij maar katten met een snuit i.p.v. het profiel alsof die tijdens een sprint te laat heeft geremd. Ik had hem nooit willen missen, mijn lieve knuffelkater die altijd heerlijk op de leuning naast mij lag, bij voorkeur als de vermoorde onschuld boven op de voor ons dan onvindbare afstandsbediening.
MAAR HELAAS MOETEN WE TOCH ZONDER HEM VERDER. HIJ LEEFDE AL EEN TIJDJE IN RESERVE TIJD.Zware pancreatitis heeft hij overleefd. Maar toch bleef het altijd tobben met zijn gezondheid. Al een flinke periode liep hij rond met peentjeshaar en overgewicht door de prednison. Maar zolang het nog leuk was voor hem, mocht hij blijven. Helaas nam de benauwdheid de overhand en konden de prednison en zware antibiotica hem niet meer helpen. Zoals we bijna 14 jaar geleden in zeer korte tijd afscheid namen van onze Stafford Radja en Pers Poehé, zo gingen nu onze Stafford Chef en Pers Kriebel vlak achter elkaar. Zo stonden we na 3 weken opnieuw bij het dierencrematorium. Natuurlijk wil je dit niet, afscheid nemen is altijd rot. Maar als het leven leiden wordt, dan is de dood een zegen.
Zoals het crematorium het zo mooi omschreef: achter de tranen schuilen de mooiste herinneringen.
TRANEN ZIJN ER ZEKER, DAAROM WIL IK JE BEDANKEN LIEVE KRIEB, WANT DAT BETEKENT DAT ER OOK HEEL VEEL MOOIE HERINNERINGEN ZIJN EN DIE ZAL IK KOESTEREN.
EN ALS JE DAARBOVEN CHEF ZIJN OREN EEN UITGEBREIDE POETSBEURT GEEFT, GEEF HEM DAN NAMENS MIJ EEN DIKKE KUS OP ZIJN BOL. SLAAP LEKKER LIEVE LUILAK, IK GA JE MISSEN. XX